Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/66

 Trzeci akt. Pokutnicy wzajemnie się biczujący po ciele, maja powrócić do Luwru.
 Myślałem jeszcze, aby przechodząc wstąpili na plac de Greve, aby ich kat żywcem co do jednego popalił; ale zastanowiłem się, że pan Bóg zachował dla nich nieco ognia z Sodomy i Gomory i nie chciałem pozbawić ich tej przyjemności.
 Tymczasem, moi panowie, bawmy się.
 — Ale co robiłeś? powiedz — mówił król do Chicota bo ja kazałem cię szukać po wszystkich szynkach paryskich.
 — A w Luwrze kazałeś mię szukać?
 — Od piwnic, aż do dachu — odrzekł król z uśmiechem.
 — To szkoda.
 — Czy ty pokutowałeś Chicot?
 — Pokutowałem. Chciałem zostać zakonnikiem, aby się przekonać, jak oni żyją; ale nie podobało mi się i powróciłem.
 — W tej chwili pan de Montsoreau wszedł do króla i powitał go niskim ukłonem.
 — A! to ty wielki łowczy rzekł Henryk. Kiedyż zrobimy wielkie polowanie?
 — To zależy od woli Waszej królewskiej mości. Otrzymałem właśnie wiadomość, że mnóstwo jest dzików w Saint­‑Germain­‑en Laye.
 — Dziki! to niebezpiecznie rzekł Chicot. Król Karol IX‑ty jak sobie przypominam, o mało nie zginął na takiem polowaniu. Prócz tego, kordelasy są ciężkie i można dostać od nich pęcherzy na rękach. Nieprawdaż, synku?
 Pan de Monsoreau spojrzał na Chicota zukosa.
 — Patrzaj — rzekł Gaskończyk do Henryka twój wielki łowczy niedawno musiał się z wilkiem spotkać.
 — Dlaczego?