Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/88

 — Najjaśniejszy panie — rzekł Chicot — tu nic nie można ukrywać.
 — „Nie idzie tu o politykę“ — odezwał się głos.
 — A! wiem o co chodzi — żałosnym tonem mówił Chicot. — Idzie o moje obyczaje, nieprawdaż?
 — „Tak jest“ — potwierdził głos tonem grobowym.
 — Obchodziłem się źle z kobietami, osobliwie z moją żoną, tak dobrą, tak poczciwą!
 — Potrzeba kochać żonę, jak siebie samego i szanować ją“ — rzekł głos tonem groźnym.
 — Ach!... — zawołał Chicot — kiedy tak, to bardzo wiele zgrzeszyłem.
 — „I innym grzeszyć kazałeś dając zły przykład“.
 — Prawda.
 — „O małoś nie potępił biednego Saint-Luca“.
 — Ba! — zawołał Chicot — a to ten głos wie wszystko.
 — „Jeżeli usłuchasz roztropnej rady, każ mu jutro powrócić na łono rodziny“.
 — A to widzę jakiś przyjaciel familji Cossa — rzekł cicho do króla.
 — „I masz wynagrodzić go tytułem księcia za wszelkie cierpienia“.
 — A jak nie usłucham? — odpowiedział Chicot, z odcieniem uporu w głosie.
 — „Jeśli będziesz nieposłuszny — odparł głos tonem strasznym — będziesz gorzał w kotle, w którym cię czekają Sardanapal, Nabuchodonozor i marszałek de Retz“.
 Henryk III-ci westchnął.
 Przerażenie opanowało go zupełnie.
 — Co u licha!.. — mówił Chicot — ten głos bar-