Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/84

 — Bynajmniej.
 — Abyś ty sam posłyszał ten głos.
 — Ażeby ludzie myśleli, gdy im to powtórzę, że żarty prawię? Chicot nic nie znaczy, Chicot zero, błazen, któremu nikt nie uwierzy. Niezgrabnie, mój synu, niezgrabnie.
 — Dlaczego nie mają wierzyć mojemu przyjacielowi? wszak twojej wierności powierzam moją tajemnicę.
 — Nie kłam, nie kłam, Henryku. Jeżeli głos przyjdzie, zarzuci ci kłamstwo, a i tak masz dosyć na swojem sumieniu. Lecz nic nie szkodzi! Przyjmuję zlecenie, bo może głos i dla mnie co powie.
 — I cóż mam czynić?
 — Połóż się, mój synu.
 — Ale, jeżeli...
 — Niema żadnego ale.
 — Jednak...
 — Czy myślisz, że głos umilknie dlatego, że będziesz stał? Wierzaj mi, Henryku, niecofnione są wyroki Boskie.
 — Masz słuszność — rzekł król — więc zostajesz?
 — Wszak zgodziłem się na to.
 — Kładę się zatem, A ty położysz się?
 — Nie czuję potrzeby.
 — Ja tylko wierzchnią zdejmę suknię.
 — Jak ci się podoba.
 — Ostrożność jest potrzebna...
 — A ty?
 — Ja pozostanę, gdzie jestem.
 — I nie będziesz spał?
 — O! za to ręczyć nie mogę; sen, równie jak strach nie zależy od naszej woli.
 — Przynajmniej będziesz się starał...