Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/83

 — Przeżegnał się i kazał mi pokutować.
 — Niema w tem nic złego, ale co myślał o głosie, który mówił?
 — Że to jest przestroga, natchnienie, abym myślał o losie państwa. Ja też dzisiaj rano...
 — I cóżeś zrobił?
 — Dałem Jezuitom 100.000 liwrów.
 — Bardzo dobrze.
 — I biczowałem siebie oraz dwór cały.
 — Wybornie. Cóż dalej?
 — Cóż myślisz o tem, mój Chicot? bo mówię do ciebie, jak do człowieka rozsądnego i do przyjaciela.
 — Ja myślę, że Najjaśniejszy pan miał dzisiaj zmorę.
 — Tak sądzisz?
 — Że ten sen nawet się nie powtórzy, jeśli nim głowy sobie nie nabijesz.
 — Sen? — mówił Henryk, potrząsając głową. O! ja nie spałem, ręczę ci.
 — Spałeś, Henryku.
 — Miałem nawet oczy otwarte.
 — I cóż widziałeś?
 — Widziałem, jak księżyc świeci w okna i ametyst u mojej szpady połyska.
 — A z lampą co się stało?
 — Zgasła.
 — To sen, czysty sen.
 — Dlaczegóż nie wierzysz, Cbicocie? Alboż Bóg nie przemawia do panujących, kiedy chce dokonać zmiany na ziemi?
 — Tak, prawda.
 — Ale dlaczegóż nie wierzysz?
 — Boś dobrze słyszał.
 — A wiesz, dlaczegom cię zatrzymał? — rzekł król.