Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/76

 — Zawsze myślisz o żonie.
 — Więcej, jak kiedykolwiek.
 Król westchnął i spojrzał w górę.
 Śniło mi się — mówił dalej Saint-Luc — że moja żona miała... bo Najjaśniejszy panie, moja żona jest wcale ładna.
 — Tak — rzekł król. Ewa była piękną i Ewa nas zgubiła.
 — Wróćmy do mego snu, Najjaśniejszy panie.
 — I ja miałem sen — rzekł król.
 — Otóż śniło mi się, że moja żona miała skrzydła i że mimo krat dostała się do Luwru i zawołała na mnie.
 — „Otwórz, mój drogi, to ja, twoja żona“.
 — I otworzyłeś? — zapytał król z rozpaczą.
 — Naturalnie, a nawet z pośpiechem.
 — Materjalista!
 — Jak ci się podoba, Najjaśniejszy panie.
 — I obudziłeś się?
 — Bynajmniej; sen dla mnie był bardzo przyjemny!
 — I wciąż marzyłeś?
 — Jak tylko mogłem najdłużej.
 — A dzisiejszej nocy?
 — Jeszcze spodziewam się marzyć. Otóż przebacz Najjaśniejszy panie, dlatego nie chcę być razem z tobą Jeślibym czuwał, to pragnąłbym rzeczywistości i dlatego proszę o muzykę i dziewczęta.
 — Dosyć, dosyć — rzekł król, podnosząc się — zgubisz siebie i mniebyś zgubił, gdybym dłużej był z tobą. Bądź zdrów, spodziewam się, że Bóg ześle ci sen nie kuszący, ale zbawienny, który cię skłoni do pokuty.
 — Wątpię, Najjaśniejszy panie i radziłbym ci