Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/74

 — Najchętniej, jeżeli ten przykład będzie ponętny.
 — Chcesz, abyśmy obydwa porzucili, ja koronę, a ty żonę i wstąpili do klasztoru? mogę otrzymać pozwolenie papieskie i jutro uczynimy profesję. Ja będę się nazywał bratem Henrykiem.
 — Przebacz Najjaśniejszy panie, ty mało cenisz koronę, bo ją znasz dobrze; ale dla mnie żona jest drogą, bo prawie jej nie znam. Przebacz więc, że odmawiam.
 — Jak widzę, lepiej ci mój drogi.
 — Daleko lepiej, Najjaśniejszy panie. Czuję spokój i radość w sercu. Nieuwierzysz jak duszę mam usposobioną do szczęścia.
 — Biedny Saint-Luc!... — mówił król składając ręce.
 — Wczoraj trzeba mi było to zaproponować, Najjaśniejszy panie. Och! wczoraj byłem niespokojny, zgryźliwy, w złym humorze. Dzisiaj dobrze noc przepędziłem i dzień dla mnie był wesoły. Niech mnie piorun trzaśnie, jestem szczęśliwy.
 — Saint-Luc, ty klniesz!
 — Tak Najjaśniejszy panie; lecz i ty klniesz niekiedy.
 — Kląłem, ale nie będę...
 — Ja nie śmiem przyrzekać. Prócz tego, Bóg jest miłosierny i przebacza nam ludzkie ułomności.
 — Więc sądzisz, że mi przebaczy?
 — Ja nie mówię o tobie Najjaśniejszy panie, ale o twoim słudze. Ty, grzeszyłeś jak król, ja, jak człowiek prywatny, a spodziewam się, że w dzień sądu będą dwie szalki.
 — Król westchnął, zmówił confiteor i przy mea culpa, w piersi się uderzył.