Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/67

wszak cię prosiłem do stołu. W najgorszym razie, masz zupę i możesz jeść, bo ja spać idę.
 W tej chwili Kasper przyniósł klucz swemu panu.
 — I mnie spać się chce okropnie — mówił Saint-Luc — jakiś dreszcz mię przechodzi, już nie wytrzymam dłużej.
 — Masz, mój drogi — mówił król, podając garść psiaków, weź je z sobą.
 — Na co? — zapytał Saint-Luc.
 — Niech z tobą śpią; one wyciągną z ciebie chorobę.
 — Dziękuję — odrzekł Saint-Luc, niosąc psiaki do ich koszyka — nie ufam twojej recepcie.
 — W nocy cię odwiedzę, mój drogi — mówił król,.
 — O! nie przychodź, Najjaśniejszy panie, zaklinam cię; obudzisz mię nagle i mogę dostać bicia serca.
 I, ukłoniwszy się królowi, wyszedł.
 Henryk dawał mu znaki swej przychylności, dopóki go nie stracił z oczu.
 Chicot zniknął także.
 Dwie, albo trzy osoby obecne, wyszły z kolei.
 Zostali tylko lokaje królewscy, którzy mu włożyli na twarz maskę, pod spodem powleczoną tłustością.
 W masce tej były otwory na nos i oczy.
 Czapka jedwabna, haftowana srebrem, uzupełniła nocne ubranie króla.
 Następnie włożono królowi na ręce naramienniki jedwabne i rękawiczki, z bardzo delikatnej skóry.
 Rękawiczki te dochodziły aż do łokci i wewnątrz wonną były wysmarowane oliwą.