Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/39

 Bussy spojrzał osłupiałemi oczyma.
 — Niema tu lekarza, paniczu — rzekła stara. Jesteś tu sam, opuszczony i jak trup zimny. — Patrzaj, jak twoja postać wycisnęła się na śniegu.
 Bussy spojrzał wokoło, przypomniał sobie odebrany cios i ręką dotknął rany.
 — To szczególne — powiedział.
 Obecni, korzystając z pozwolenia, podzielili się kiesą, dając znaki zadowolenia.
 — A teraz — ciągnął Bussy, gdy skończono podział — odprowadźcie mnie do domu.
 — Zapewne, zapewne — szeptała stara — rzeźnik jest mocny, a przytem ma konia.
 — Czy tak? — zapytał Bussy.
 — Na chwałę Boga — odrzekł rzeźnik; — i ja i mój koń jesteśmy na twoje usługi, mój panie.
 — Mój synu — odezwał się mnich — nic nie zaszkodzi jeżeli się wyspowiadasz.
 — Sądzę, że jeszcze nie umrę — odpowiedział Bussy, Bardzo mi zimno i pragnę rozgrzać się w moim pałacu.
 — A jak się nazywa twój pałac?
 — Pałac Bussego.
 — Jakto! pałac Bussego? — zawołali obecni.
 — Tak, i cóż w tem dziwnego?
 — Więc pan należysz do pana de Bussy?
 — Ja sam nim jestem.
 — Bussy! — zawołano — pan de Bussy, waleczny Bussy, bicz na ulubieńców; — niech żyje Bussy!
 I na ramionach został zaniesionym do swego pałacu.
 Przybywszy do domu, kazał przywołać swego chirurga, który ranę znalazł bardzo lekką.