Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/34

 W mgnieniu oka, zadawał razy i w ciemności czuł je tylko po oporze ciała.
 Naraz osłabł i machinalnie spojrzał w dół; ta chwila dostateczną była dla Quelusa, aby ugodzić Bussego.
 — Pchnięty! — zawołał Quelus.
 — Tak, ale w płaszcz — odpowiedział Bussy, nie chcąc się zdradzić ze swoją raną.
 I poskoczywszy ku Quleusowi, tak mocno w jego szpadę uderzył, że wypadła mu z ręki — przecież zwycięstwo było jeszcze wątpliwe, bo d‘O, d‘Epernon i Maugiron z nową natarli siłą.
 Schomberg zawinął ranę, Quelus podniósł szpadę i wszyscy na nowo obskoczyli Bussego; czuł że nie można tracić ani sekundy, tylko jak najprędzej cofać się do muru.
 Zrobił skok w tył; wkrótce znowu go szpady dosięgły, a więc drugi, równie silny i zręczny i był już przy murze.
 Tutaj dopiero, jak Achilles, lub Roland, uśmiechnął się do błyskawic mieczów.
 Nagle poczuł pot na czole i mgła zakryła mu oczy.
 Zapomniał o ranie, a tymczasem symptomaty omdlenia zaczęły się objawiać.
 — A! osłabłeś — zawołał Quelus podwajając natarcie.
 — Patrzaj więc — odpowiedział Bussy, I odbiwszy szpadę, uderzył go w skroń.
 Quelus upadł na ziemię.
 Wściekły jak rozjuszony odyniec, gdy się psom wywinie, krzyknął przeraźliwie i poskoczył naprzód.
 D‘O i d‘Epernon cofnęli się.
 Maugiron podniósł Quelusa, i podtrzymywał go.