Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/30

pierwszem piętrze, mamy stosunki z jej pokojową i posiadamy klucz.
 Są to znaczne korzyści.
 — Czy jesteś pewny, że bramę otworzyłeś?
 — Najpewniejszy.
 — A czy ją na powrót zamknąłeś?
 — Bramę?
 — Tak.
 — Zapewne.
 Z niepewności, tonu d‘Aurillego wnosić było można, że bramy owej nie zamknął — jednak książę nie zauważył tego.
 — Wszystko to dobrze — mówił książę — ale nie wiem co to znaczy?...
 — Ja mogę Waszej książęcej mości powiedzieć; oni na kogoś czatują. Wasza książęca mość ma nieprzyjaciół i kto wie...
 — A więc wracajmy!
 — Przynajmniej nie w tak ciemną noc.
 Moje obawy są słuszne, bo towarzyszę pierwszemu księciu krwi królewskiej, następcy tronu, którego ażebyś nie posiadł, tylu sobie życzy...
 Ostatnie wyrazy skłoniły Franciszka do odwrotu; przecież w duchu nie przebaczył kawalerom, którzy stanęli na przeszkodzie jego zamiarom i postanowił przy zdarzonej sposobności godnie im odpłacić.
 — Dobrze — rzekł — wracajmy do pałacu; tam zastaniemy Bussego, gościa z owego przeklętego wesela: kto wie, może tam zabił którego z kochanków; toby mnie serdecznie ucieszyło.
 — Być może; w Bussym można położyć zupełną ufność.
 I poszli.
 Zaledwie zwrócili się na ulicę Jouy, gdy nasi