Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/22

 — Nie, panie — odpowiedział Saint-Luc — szukałem ciebie.
 — Mnie?
 — I lękałem się, abyś już nie wyszedł. Joasiu — dodał — powiedz ojcu, aby zatrzymał króla, ja muszę parę słów pomówić z panem de Bussy.
 Joanna śpiesznie odeszła.
 — Co masz mi do powiedzenia, panie de Saint-Luc?... — zapytał Bussy.
 — Chciałem cię ostrzedz — odrzekł zapytany — abyś, jeżeli w istocie masz schadzkę, odłożył ją do jutra, albo przynajmniej unikał pałacu Tournelles, gdzie może cię spotkać niemiła przygoda. Nie myślę ja, broń Boże, abyś się lękał, jednakże rozważ...
 W tej chwili dał się słyszeć głos Chicota.
 — Saint-Luc!... Saint-Luc!... nie chowaj się, musisz mię odprowadzić do Luwru.
 — Jestem na twoje usługi, Najjaśniejszy panie — odpowiedział Saint-Luc, biegnąc za głosem Chicota.
 Przy trefnisiu, stał Henryk III-ci, któremu paź podawał futro, inny ogromne rękawice aż po łokcie, a trzeci maskę aksamitną.
 — Najjaśniejszy panie — odezwał się Saint-Luc, jestem na twoje rozkazy.
 — Dobrze, dobrze — mówił Henryk. — Moi przyjaciele wszyscy są ladaco; szaleją, a mnie samemu pozwalają wracać do Luwru. Dobry, poczciwy Saint-Luc, ty mnie nie odstąpisz, Pójdź poważny, żonaty przyjacielu, ty mnie odprowadzisz do królowej. Hej! konia dla pana Saint-Luc! albo nie, moja kolaska dość szeroka, możemy się zmieścić.
 Joanna de Brissac jednego wyrazu nie straciła