Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/149

 Spojrzałam pytająco na Gertrudę.
 — Patrzaj pani — ciągnął pan de Monsoreau — patrzaj w tę stronę.
 Z przeciwnej strony wody, pokazał mi oddział jazdy, postępującej ku zamkowi.
 — Co to za ludzie?... — zapytałam.
 — To książę Andegaweński i jego orszak —- odpowiedział hrabia.
 — Panienko!... panienko!... — zawołała Gertruda — niema chwili do stracenia.
 — Dużo już ich straconych — mówił hrabia — w imię nieba!;... pani, decyduj się.
 Upadłam na krzesło, sił mi zabrakło.
 — O, Boże!.. Boże!... co czynić? — mówiłam.
 — Słuchaj pani — rzekł hrabia — pukają do bramy.
 W rzeczy samej, słychać było kołatanie dwóch ludzi, którzy orszak wyprzedzili.
 — Za pięć minut już będzie po niewczasie.
 Chciałam iść, lecz nogi chwiały się podemną.
 — Gertrudo, Gertrudo — mówiłam.
 — Panienko — rzekła biedna dziewczyna — czy słyszysz, bramę otwierają?... Czy słyszysz tentent koni?...
 — Tak, tak — odpowiedziaałm — ale ja sił nie mam.
 — Tylko oto chodzi?... —rzekła, i podnosząc mię jak dziecię na rękach, oddała hrabiemu.
 Czując dotknięcie tego człowieka, zadrżałam tak gwałtownie, że o mało w wodę nie wpadłam.
 Lecz on przycisnął mię mocno i złożył w łodzi.
 Gertruda sama weszła.
 Wtedy ujrzałam, że zasłona mi spadła z głowy i pływała po wodzie.