Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/139

 Każde jej słowo zdaje nam się łaską, każdy uśmiech, nadmiarem szczęścia.
 Bussy, nie śmiał przerywać opowiadającej, każdy szczegół jej życia był dlań nader interesujący i słuchał słów Djany, z takiem zajęciem, jakby od nich życie jego zawisło.
 Młoda kobieta uległa podwójnemu wrażeniu, przeszłości i teraźniejszości.
 Zatrzymała się chwilę, Bussy nie mogąc wstrzymać swej ciekawości, rzekł ze złożonemi rękoma:
 — Mów pani dalej, mów.
 Djana poznała, że uczyniła wrażenie.
 Głos, poruszenia, wyraz twarzy, wszystko było w zgodzie z wymówionemi wyrazami.
 Uśmiechnęła się więc smutnie i mówiła:
 — Po trzech godzinach jazdy, powóz zatrzymał się. Słyszałam, jak zaskrzypiała brama, przemówiono kilka wyrazów, przejechaliśmy po moście a wychyliwszy głowę, przekonałam się, że jesteśmy na dziedzińcu zamkowym.
 Co to był za zamek? ani ja, ani Gertruda nie wiedziałyśmy wcale.
 W drodze nieraz chciałyśmy poznać okolice, ale tylko las był dokoła i myślałyśmy, że dla lepszego złudzenia, tę drogę wybrano.
 Drzwiczki powozu otworzono i ten sam człowiek, który z nami mówił, przyszedł nas wysadzić.
 Przyjęło nas dwóch ludzi z pochodniami, zapewne należących do zamku.
 Jak nam przyrzeczono, uwięzione miałyśmy być ze wszelkiemi względami.
 Udałyśmy się za owymi ludźmi, którzy nas wprowadzili do sypialnego pokoju, bogato przybrąnego,