Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/116

książę, ale to przechodzi granicę usług, jakie człowiek szlachetny oddać może.
 — Dobrze — rzekł książę — sam więc tego dopełnię, albo z d‘Aurillym.
 — Przebacz, Mości książę — rzekł Bussy, któremu nowa myśl przyszła do głowy.
 — Co?...
 — Czy w tej sprawie byłeś, Mości książę, gdy ulubieńcy króla na mnie czatowali?...
 W tej samej.
 — Zatem twoja piękna nieznajoma mieszka koło Bastylji?...
 — Wprost Ś-tej Ktarzyny.
 — Czy tak?...
 — Jest to kolica, w której doskonale rozbijać.
 — Czy Wasza książęca mość byłeś tam po tym wieczorze?....
 — Wczoraj....
 — I widziałeś?
 — Człowieka, który się skradał i który, widać spostrzegłszy mnie, zatrzymał się przed bramą.
 — Ten człowiek sam był?... — zapytał Bussy.
 — Tak, prawie przez pół godziny.
 — A potem?...
 — Jakiś inny z latarką przyszedł do niego.
 — A!...
 — Wtedy, człowiek w płaszczu... — mówił dalej książę.
 — Pierwszy był w płaszczu — przerwał Bussy.
 — Tak, wtedy człowiek w płaszczu i ów z latarnią zaczęli z sobą rozmawiać i skoro nie myśleli opuszczać swego stanowiska, ja zawróciłem.
 — Zrażony podwójnem niepowodzeniem?...