Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/111

 — To niepospolity człowiek — rzekł Bussy, bardzo mię zainteresował.
 — Ma sławę — mówił Liwaret — okrutnego człowieka.
 — Powiedz jeszcze co o nim.
 — Nic wprawdzie nie uczynił tak głośnego; nawet, jak mówią, dobry jest dla swoich wieśniaków, przecież w okolicy boją się go jak ognia.
 — Ma to być zawołany strzelec, jak Nemrod, a król, nigdy mieć nie będzie łowczego jemu równego.
 — Zawsze lepiej, że godność ta dostała się jemu, a nie panu de Saint-Luc.
 — Czy nie widzisz, że książę Andegaweński cię przyzywa?... — rzekł Antraguet do pana Bussy.
 — Niechaj przyzywa. Czy wiesz co się stało z Saint-Lucem?
 — Nic nie wiem; czy jest w więzieniu?... -—zapytał z uśmiechem Livaret.
 — Zapewne — odrzekł Antraguet, — bo go tutaj nie widać.
 — Bynajmniej, dzisiejszej nocy wyjechał do majątku żony.
 — Jakto! wygnany?
 — Prawie.
 — Sain-Luc wygnany? niepodobna.
 — Prawda, jak Ewangelja.
 — Według świętego Łukasza.
 — Bynajmniej; według marszałka Brissac, który dziś rano powiedział mi o tem.
 — Ach! to coś nowego i ciekawego; musi to być przykrem dla pana de Monsoreau.
 — Zgadzam się — rzekł Bussy.
 — Na co?
 — Odgadłem.
 — Co odgadłeś?