Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/110

 — Liwaret ją zna.
 — Kogo zna?
 — „Mons soricis" to jego sąsiednia ziemia.
 — Liwaret, Liwaret, powiedz nam...
 Liwaret zbliżył się.
 — Objaśnij nas o Monsoreau.
 — Chętnie.
 — Ale czy to długo?
 — Bardzo krótko. W trzech wyrazach, oto nic o nim nie wiem. Myślę tylko...
 — I cóż myślisz?...
 — Słuchajcie... powracałem pewnego wieczora...
 — To coś strasznie się zaczyna — przerwał Antraguet.
 — Nie dasz mi mówić.
 — Pozwalam, proszę nawet.
 — Pewnego wieczora, powracałem od mego wuja d‘Entragues przez las Meridor, jest temu blisko sześć miesięcy, gdy nagle słyszę krzyk straszny i widzę białego konia, osiodłanego, pędzącego bez jeźdźca. Giegnę natychmiast i w końcu drogi, w mroku spowodowanym nocą, spostrzegam mężczyznę, jadącego na karym koniu. Krzyk ozwał się na nowo i poznałem, że ów jeździec miał przed sobą kobietę, której usta ręką zatykał, Miałem broń i pewno byłbym go ubił, gdyby ma fuzja nie spaliła na panewce.
 — A potem co?... — zapytał Bussy.
 — Potem, spotkawszy gajowego, pytałem, co to za pan unosił młodą niewiastę; odpowiedział mi, że to pan de Monsoreau.
 — No i cóż — mówił Antraguet — cóż to dziwnego porwać kobietę?
 — Tak — odrzekł Bussy — ale jej usta zatykać!
 — Cóż to za jedna?... — zapytał Antraguet.
 — O! tego to już nie wiem.