Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/640

 — A to gdzie? pani hrabino.
 — W sali, gdzie sędziowie moi naradzają się nad wydaniem wyroku.
 — Tak... — odparł ksiądz.
 I znów głuche milczenie zapanowało w pokoju.
 — Sądzę, że powierzchowność moja sprawiła dzisiaj dobre wrażenie?
 — Tak jest — odpowiedział bojaźliwie dozorca i powstał z miejsca, byle tylko przerwać rozmowę.
 — A pan, księżę dobrodzieju, jakiego jesteś zdania, co do mojej sprawy?
 — Czy źle się zapowiada?
 — Weź pan pod uwagę, iż żadna wina dowiedziona mi jeszcze nie została.
 — Rzeczywiście — odparł ksiądz. — Masz pani dużo szans za sobą.
 — Wszak prawda? — zapytała.
 — Ale, dajmy na to, że król zechce sam rozpatrzyć tę sprawę, a wtedy...
 — To, co wtedy? Cóż król może zdziałać? — zawołała gwałtownie.
 — Król może wyrazić swoje niezadowolenie, że postępowano dotychczas wbrew jego woli, a w takim razie rozkazałby uwięzić pana de Rohan, ale to niemożebne.
 — Rzeczywiście, niema to najmniejszych cech prawdopodobieństwa.
 — Otóż — pośpieszyła zauważyć Joanna — tłumaczenie się moje w całej sprawie potwierdziło tylko zeznanie kardynała..
 Król chce znaleźć kogoś, na kogoby mógł winę zwalić, a wszakże pan de Rohan tak dobrze się do tego nadaje, jak i ja. Po tych słowach zapanował jakiś rażący spokój.
 Wreszcie ksiądz pierwszy zagaił znów rozmowę.
 — Pani — rzekł — król już ochłonął z pierwszego uniesienia gniewu — żądze zemsty zostały już zaspokojone i zapewne nie będzie już pamiętał o przeszłości.
 — Czy można wiedzieć, co pan nazywa zadowoleniem zemsty? — zapytała Joanna ironicznie. — Wszakże i Neron miewał swoje żądze gniewu tak, jak i Tytus nie był od nich wolny.