Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/67

 — Pan zdajesz się lubić muzykę — rzekł Hoffman.
 — Zwłaszcza tę; tak, panie.
 — Do licha! — pomyślał Hoffman, ten człowiek myli się na muzyce, tak samo jak na lekarstwach.
 W tej chwili podniesiono zasłonę.
 Dziwny lekarz zarzył tabaki i usadowił się jak mógł najwygodniej w stalli, widocznie niczego nie chcąc z widowiska uronić.
 Rzekł jednak do Hoffmana jakby po namyśle:
 — Pan jesteś Niemiec?
 — Istotnie.
 — Poznałem po akcencie. Piękny kraj, paskudny akcent.
 Hoffman skłonił się na tę półpochwałę względnie do Niemiec.
 — A w jakim celu przybyłeś pan do Francji?
 — Dla zobaczenia.
 — I cóżeś pan widział dotąd?
 — Gilotynowanie.
 — Byłeś dziś na placu Rewolucji?
 — Byłem.
 — To widziałeś śmierć pani Dubarry?
 — Widziałem — odrzekł Hoffman z westchnieniem.
 — Znałem ją dobrze — mówił dalej lekarz ze spojrzeniem znaczącem, posuwającem wyraz znałem, aż do ostatnich granic znaczenia. — Piękna niewiasta, ani słowa!
 — Czy i ją pan leczyłeś?
 — Nie, ale jej negra, Zamora.
 — Nędznik! mówiono mi, że to on denuncjował swą panią.
 — Istotnie, był to wielki patrjota, ten murzynek.
 — Trzeba było panu zrobić z nim to, co zrobiłeś z tym starcem, wiesz pan, od tabakierki.
 — A to poco? tamten nie miał spadkobierców.
 I znowu zabrzmiał śmiech lekarza.
 — A pan, czy nie byłeś przy tej egzekucji? — zapytał znów Hoffman, który uczuwał nieprzepartą potrzebę rozmawiania o tej nieszczęśliwej istocie, której go krwawy obraz nie opuszczał.
 — Nie. Czy schudła?
 — Kto?