Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/66

ROZDZIAŁ IX

ARSENJA

 Przyjrzawszy się tabakierce z największą uwagą, Hoffman oddał ją właścicielowi, dziękując milczącym znakiem głowy, na który właściciel odpowiedział równie uprzejmie, lecz jeśli można, jeszcze bardziej milcząco.
 — Zobaczymy teraz, czy on mówi — pomyślał Hoffman.
 I zwracając się do sąsiada, rzekł doń:
 — Przepraszam pana za niedyskrecję — ale ta trupia główka brylantowa, zdobiąca waszą tabakierkę, zdziwiła mnie zrazu, bo rzadka to ozdoba na tabakierkach.
 — Istotnie, zdaje mi się nawet, że to jedyna, jaką zrobiono — odezwał się nieznajomy głosem metalicznym, podobnym do dźwięku pieniędzy układanych w stos — mam ją od wdzięcznych spadkobierców, których leczyłem ojca.
 — Pan jesteś lekarzem?
 — Tak, panie.
 — I wyleczyłeś ojca tych młodych ludzi?
 — Przeciwnie, straciliśmy go.
 — Tłumaczę sobie tę wdzięczność.
 Lekarz się rozśmiał.
 Odpowiedź dawana Hoffmanowi nie przeszkadzała mu nucić; nucąc też:
 — Tak — odrzekł — zdaje mi się, że ja zabiłem tego starca.
 — Jakto, zabiłeś pan?
 — Odbyłem na nim próbę nowego lekarstwa. Oh! po godzinie już nie żył. Istotnie, to pocieszne.
 I znowu zaczął nucić.