Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/46

 — Dobrze pali — mówił jeden z oddziałowych.
 — I musi to był łebski chłopak — rzekł drugi — patrzajno na te jego świadectwa.
 — Poco ty idziesz do Paryża? — zapytał tenże.
 — Uczyć się sztuki wolności — odpowiedział Hoffman.
 — I czego jeszcze? — dodał francuz, mało wzruszony heroizmem tego frazesu, zapewne z powodu, że już spowszedniał.
 — I malarstwa — dodał Hoffman.
 — A! to ty malarzem jesteś, jak obywatel Dawid?
 — Zupełnie tak samo.
 — Umiesz robić patrjotów rzymskich tak całkiem nagich, jak on?
 — Ja robię ich w ubraniu — rzekł Hoffman.
 — To nie tak ładnie.
 — Zależy od gustu — odparł Hoffman z najzimniejszą krwią.
 — Zrób też mój portret — rzekł poddziałowy z podziwem.
 — I owszem.
 Hoffman wyjął głownię z pieca, przytłumił żarzącą się kończynę, i na ścianie pobielanej wapnem, narysował jedną z najbrzydszych twarzy, jakie kiedykolwiek zniesławiły stolicę świata cywilizowanego.
 Czapka futrzana z lisim ogonem, gęba rozdarta, gęste faworyty, krótka fajka, podbródek zadarty, wyszły w swej szarży z taką prawdą, że każdy z obecnych w kordegardzie, żądał od młodzieńca ażeby go raczył portretować.
 Hoffman przystał chętnie i naszkicował na ścianie szereg patrjotów tak wybornych, choć zapewne mniej szlachetnych, niż ci z Nowego obchodu Rembrandta.
 Wprowadzeni w dobry humor patrjoci, zaniechali wszelkich podejrzeń, Niemiec został naturalizowany jako paryżanin; poczęstowano go piwem honorowem, a on jako człowiek dobrze myślący, odwzajemnił się im winem burgudzkiem, które obywatele przyjęli całem sercem.
 Wtedy to jeden z nich, położył drugi palec od genjalnego nosa, i rzekł do Hoffmana, mrugając lewem okiem.
 — Wyznaj jedną rzecz, obywatelu Niemcze.
 — Jaką, mój drogi?
 — Wyznaj cel swego przybycia.