Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/38

 — W chwili rozstania się, Teodorze, czy nie masz co do powiedzenia mojemu ojcu?
 — Masz słuszność. Ależ istotnie, wyznaję ci, Antonjo, iż drżę, waham się. Boże mój! czemże ja jestem, ażeby spodziewać się?...
 — Jesteś człowiekiem, którego ja kocham. Idź do ojca mojego, idź.
 I dając mu znak ręką, otworzyła drzwi stancyjki przekształconej przez nią na modlitewnię.
 Hoffman powiódł za nią oczyma i stał, aż znikła za drzwiami. Przez drzwi posłał jej od ust wszystkie pocałunki, od serca wszystkie wybuchy miłości.
 Potem wszedł do gabinetu ojca.
 Mistrz Bogumił tak był oswojony z krokami Hoffmana, że nawet nie podniósł oczu od biurka, na którem przepisywał Stabat Mater; młodzieniec wszedł i stanął za nim.
 Po chwili, mistrz Bogumił nie słysząc już nic, nawet oddechu Hoffmana, obejrzał się.
 — Aha! to ty chłopcze — rzekł zarzucając głowę w tył, by przez okulary spojrzeć mu w oczy. — Cóż mi masz powiedzieć?
 Hoffman otworzył usta, ale zamnkął je nie wyksztusiwszy żadnego dźwięku.
 — Cóżeś to oniemiał? — zapytał starzec — hm! to byłaby bieda. Taki gaduła jak ty, co gdy język rozpuścisz, to nie ma końca i miary, byłby bardzo nieszczęśliwy — i nie może utracić mowy, chyba za karę, że jej nadużywał.
 — Nie, mistrzu Bogumile, nie straciłem mowy, dzięki Bogu! Tylko to co mam powiedzieć...
 — No co?
 — Wydaje mi się trudne.
 — Ej! czyż to znowu tak trudno powiedzieć: mistrzu Bogumile, kocham twoją córkę?
 — Wiecie o tem, mistrzu?
 — Byłbym warjatem, a raczej głupcem, gdybym się na tem był nie poznał.
 — Jednak pozwoliliście mi ją w dalszym ciągu kochać.
 — A czemuż nie? skoro i ona ciebie kocha.
 — Ależ mistrzu Bogumile ja nie mam żadnego majątku.
 — Ba! a ptaki niebieskie, czy mają majątek? śpiewają, żyją, ścielą gniazda, a Pan Bóg je żywi. My, artyści, bar-