Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/17

 — Kiedym zobaczył wszystko moje złoto dziś rano, było go tyle, iż myślałem, że to sen.
 — Jakto! sen?
 — Był go pełen stół, cały założony — mówił dalej Werner. — Jakem to zobaczył, to majątek, mój drogi, tysiąc frydrychów złotych. Otóż, kiedym to wszystko zobaczył, kiedym ujrzał z każdej sztuki tryskający promień, ogarnął mną szał, nie mogłem mu się oprzeć, wziąłem trzecią część mego złota, i poszedłem grać.
 — I przegrałeś?
 — Do ostatniego grajcara.
 — To jeszcze niewielkie nieszczęście, skoro pozostają ci jeszcze dwie trzecie.
 — Żebyż to!... Poszedłem po drugą część, i...
 — Przegrałeś ją tak jak i pierwszą.
 — Prędzej jeszcze, mój drogi, prędzej.
 — I poszedłeś po trzecią część?
 — Nie poszedłem, poleciałem; wziąłem pozostały tysiąc pięćset talarów i straciłem je na czerwoną.
 — A wtedy wyszła czarna — rzekł Hoffman.
 — Ah! czarniusieńka, jak piekło, mój drogi; czarna, potworna, bez wahania, bez zgryzot, jak gdyby wychodząc, nie pozbawiała mnie ostatniej nadziei! Wyszła! wyszła! mój bracie!
 — A tobie żal tych frydrychów tylko z powodu podróży?
 — Nie z żadnego innego. Oh! gdybym był przynajmniej jakie pięćset talarów odłożył na wyjazd do Paryża!
 — To byś się pocieszył po stracie reszty?
 — Odrazu.
 — Niechże i tak będzie mój drogi Zacharjaszu — rzekł Hoffman, prowadząc go do swej szuflady — oto masz pięćset talarów; jedź.
 — Jakto? A ty? — zawołał Werner.
 — Ja nie wyjeżdżam.
 — Jakto nie wyjeżdżasz?
 — Przynajmniej nie w tej chwili.
 — Ależ dlaczego? z jakiej przyczyny? kto ci przeszkadza? co cię zatrzymuje w Manheim?
 Hoffman żywo pociągnął przyjaciela do okna. Zaczęto wychodzić, nabożeństwo się skończyło.