Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/129

 — Bogumiła Murra? — zawołał Hoffman.
 — Właśnie. Znacie go?
 — Spodziewam się, toż to córka jego jest moją narzeczoną.
 — Antonja! — zawołał zkolei wymieniacz.
 — Tak, Antonja, — odrzekł Hoffman.
 — Jakto, młodzieńcze i to dla zaślubienia jej jedziesz do Manhejmu?
 — Tak.
 — To zostańcie w Paryżu, bo droga wasza będzie daremna.
 — Dlaczego?
 — Oto list od jej ojca, który mi oznajmia, że przed tygodniem, o trzeciej godzinie po południu, Antonja umarła nagle, grając na arfie.
 Było to właśnie w dniu, w którym Hoffman poszedł do Arsenji, dla zrobienia jej portretu; było to o tej samej godzinie, w której wycisnął pocałunek na jej nagiem ramieniu.
 Hoffman drżący, zgnębiony, otworzył medaljon by przycisnąć usta do portretu Antonji, ale słoniowa kość stała się przez ten czas tak biała i czysta, jakby na niej nigdy nie pozostał pędzel malarza.
 Nic więc z Antonji nie pozostało Hoffmanowi podwójnie niewiernemu, nawet obraz tej, której wieczną przysiągł miłość.
 W dwie godziny potem, Hoffman w towarzystwie Wernera i poczciwego wymieniacza, siadł do dyliżansu, jadącego do Manhejmu, dokąd przybył w sam czas, by odprowadzić na cmentarz zwłoki Bogumiła Murra, który umierając po córce, polecił, aby go pochowano obok Antonji.

KONIEC