Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/117

 Odźwierny zdjął czapkę i zadzwonił. Przybiegł na ten dźwięk numerowy.
 — Prędzej! prędzej! pokój! najpiękniejszy w hotelu, dla pana i dla pani.
 — Dla pana i pani — odezwał się zdziwiony numerowy przenosząc wzrok z prostego ubrania Hoffmana na bardziej niż lekką odzież Arsenji.
 — Tak — rzekł Hoffman — najpiękniejszy, a zwłaszcza, żeby był dobrze ogrzany i dobrze oświetlony; oto masz luidora dla siebie.
 Numerowy doznał tego samego wzruszenia co odźwierny, zgiął się przed luidorem, wskazując na wielkie schody, w połowie zaledwie dla późnej godziny oświetlone, ale przez nadzwyczajny, jak na ową epokę zbytek, kobiercem wysłane.
 — Proszę wejść na górę — rzekł — i poczekać przede drzwiami numeru trzeciego.
 I znikł, puszcając się pędem.
 Na pierwszym stopniu schodów zatrzymała się Arsenja.
 Lekka sylfida zdawała się doznawać nieprzezwyciężonej trudności w podnoszeniu nogi. Rzekłbyś, iż jej lekkie obuwie atłasowe ma podeszwy ołowiane.
 Hoffman podał jej rękę.
 Arsenja oparła się na podanem ramieniu młodzieńca, a lubo ten nie czuł nacisku jej ręki, uczuł zimno udzielające się jego ciału od niej.
 Następnie, mocnym wysiłkiem, Arsenja wstąpiła na pierwszy stopień i dalsze; lecz każdy stopień wydzierał jej westchnienie.
 — Oh! biedna kobieta — rzekł zcicha Hoffman — jakżeś ty musiała cierpieć!
 — O! tak — odparła Arsenja — bardzo... Cierpiałam niesłychanie.
 Przybyli pode drzwi numeru trzeciego.
 I razem też prawie z niemi przybył numerowy, niosąc prawdziwy stos drzewa; otworzył drzwi od pokoju i w jednej chwili komin buchnął ogniem, światła zapłonęły.
 — Głodnaś zapewne? — zapytał Hoffman.
 — Nie wiem — odrzekła Arsenja.