Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/112

głos, i cień okryty tak, jak się okrywają cienie nocy, wyszedł z loży i pobiegł za Hoffmanem.
 W tych czasach bardzo lubiano wiedzieć, kto wychodzi, a zwłaszcza, kto wchodzi.
 — Idę do panny Arsenji — odrzekł Hoffman rzucając odźwiernemu kilka sztuk luidorów, za które przed godziną oddałby był duszę.
 Legitymacja ta podobała się.
 Panny Arsenji tu już niema, panie — odparł uważając nie bez słuszności, że trzeba tytuł obywatela zastąpić panem, gdy się ma do czynienia z człowiekiem tak łatwego obejścia. Kto żąda, może powiedzieć: obywatelu, ale kto bierze, powinien powiedzieć: panie.
 — Jakto! — zawołał Hoffman — Arsenji tu nie ma?
 — Nie, panie.
 — Chcesz powiedzieć, że nie wróciła tu jeszcze?
 — Chcę powiedzieć, że nie wróci.
 — Gdzież zatem jest?
 — Nie wiem.
 — Gwałtu! gwałtu — zawołał Hoffman.
 Wziął głowę w obie ręce, jakby dla zatrzymania rozumu, który mu zdawał się zbiegać. Wszystko, co przeszedł od niejakiego czasu było tak dziwne, iż co chwila mówił: — No, cóż dostaję pomieszania zmysłów.
 — Więc pan nie wie nowiny? — odezwał się odźwierny.
 — Jakiej nowiny?
 — Pan Danton został aresztowany.
 — Kiedy?
 — Wczoraj. Zrobił to pan Robespierre. Co to za wielki człowiek, ten obywatel Robespierre!
 — Więc co?
 — To, że panna Arsenja musiała się schronić; bo jako kochanka Dantona, mogłaby być zamieszana do całej tej sprawy.
 — To prawda. Ale jakże się schroniła?
 — Ano, jak zwyczajnie, kiedy się kto boi, ażeby mu nie obcięto karku; pobiegła prosto przed siebie.
 — Dziękuję, mój dobry człeku, dziękuję — rzekł Hoffman i znikł, zostawiwszy jeszcze kilka sztuk w ręku odźwiernego.
 Na ulicy, Hoffman przemyśliwał nad tem, co ma zrobić, i do czego mu teraz służyć będzie wszystko to złoto;