Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/108

widział szyderczą twarz Arsenji i smutne oblicze Antonji, kurczową ręką stawił ostatni luidor na numer 26.
 Gra obiegła w minutę.
 — Rien ne va plus! — krzyknął krupier.
 Płomiennem okiem ścigał Hoffman obiegającą kulkę, tak jakby jego własne życie obiegało koło niego.
 Naraz rzucił się wtył, głowę ukrywając w rękach.
 Nietylko przegrał, ale nie miał ani grosika przy sobie i u siebie.
 Jedna z będących tam kobiet, której względów można było przed minutą za 20 franków dostać, wydała okrzyk dzikiej radości i zgarnęła garść wygranego złota.
 Hoffman byłby dał dziesięć lat życia za jeden z luidorów tej kobiety.
 Ruchem prędszym od myśli obmacał i przetrząsnął kieszenie, by nie mieć najmniejszego powątpiewania o rzeczywistości. Kieszenie były zgoła puste, ale poczuł coś okrągłego, niby talar, na piersi i pochwycił go czemprędzej.
 Był to medaljon Antonji, o którym zapomniał.
 — Jestem ocalony! — zawołał; i rzucił złoty medaljon na numer 26, jako zastaw.