Strona:PL Dumas - Kobieta o aksamitnym naszyjniku.pdf/107

 I odszedł, gniotąc asygnaty w ręku.
 — Faites vos jeux! — zawołał krupier.
 Hoffman grać lubił, wiemy o tem; ale na ten raz przyszedł on nie dla gry, lecz dla pieniędzy.
 Gorączka, jaka go paliła, gotowała mu duszę w ciele, jak ogień gotuje wodę w naczyniu.
 — Sto talarów na numer 26! — zawołał.
 Krupier obejrzał monetę jak przedtem asygnaty.
 — Idźcie zmienić — rzekł do Hoffmana — my bierzemy tylko pieniądz francuski.
 Hoffman zbiegł jak szalony, poszedł do wymieniacza, który, jak się okazało, był także Niemcem, i wymienił swoje trzysta talarów na złoto, to jest na czterdzieści luidorów.
 Przez ten czas ruleta obiegła trzy razy.
 — Piętnaście luidorów na numer 26 — krzyknął biegnąc do stołu, i trzymając się z niepojętą zabobonnością graczów, tego numeru, zrazu wybranego przypadkowo, jako tego, na który chciał stawiać właściciel asygnat.
 — Rien ne va plus! (nic już nie idzie) — krzyknął krupier.
 Kulka się obróciła.
 Sąsiad Hoffmana zgarnął dwie garście złota i rzucił je w kapelusz, którzy trzymał między kolanami, ale krupier zgrabił piętnaście luidorów Hoffmana i wiele innych.
 Przeszedł numer 16.
 Hoffman uczuł zimny pot występujący mu na czoło.
 — Piętnaście luidorów na numer 26! — powtórzył.
 Inne glosy powiedziały inne numery, i znowu obróciła się kółka.
 Na ten raz wszystko poszło do banku, kulka stanęła na zerze.
 — Piętnaście luidorów na numer 26! — ciszej rzekł Hoffman głosem zdławionym; ale niebawem poprawiając się dodał:
 — Nie; dziesięć tylko.
 I podjął jedną sztukę złota na ostatnią stawkę, ostatnią nadzieję.
 Wyszedł numer 50.
 Złoto zeszło ze stołu, jak woda po spuszczeniu stawu. Hoffman, który ledwie dyszał, a wśród uderzeń mózgu