Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/825

 — Nie.
 — Zbliż się do Paryża.
 — Jestem.
 — Jeszcze bliżej.
 — Dobrze.
 — Jeszcze bliżej.
 — Widzę go już teraz.
 — Gdzie?
 — U rogatki.
 — Czy się zatrzymał?
 — Zatrzymuje się w tej chwili. Lokaj podchodzi.
 — Czy mówi co?
 — Zaraz będzie mówić.
 — Słuchaj dobrze Lorenzo, zależy mi na tem, abym dokładnie wiedział, co kardynał powie temu człowiekowi.
 — Zapóźno słuchać mi kazałeś. Niedosłyszałam. Ale poczekaj, lokaj mówi coś do stangreta.
 — Co powiedział?
 — Jedź przez bulwary na ulicę Saint-Claude.
 — Dobrze Lerenzo, dziękuję.
 Hrabia napisał szybko kilka słów na karteczce, owinął ją na metalową blaszkę, zapewne aby jej dodać ciężaru, pociągnął za sznurek od dzwonka, poruszył sprężynę i ukazała się otwarta paszcza jakiegoś potwora. Wrzucił w nią bilecik i wszystko wróciło na miejsce.