Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/753

 — Nie! nie! — odrzekła młoda kobieta z najżywszą boleścią — nie! nie kocham go.
 — Więc powinnaś była uciec, odwołać się do władz, wezwać pomocy rodziców.
 — Kiedy tak mnie pilnowano, że uciec nie mogłam.
 — Dlaczegóż nie pisałaś?
 — Zatrzymywaliśmy się przez całą drogę tylko w domach, jakby do niego należących, w których wszyscy byli mu posłuszni. Wielokrotnie żądałam papieru, atramentu i pióra, lecz wszyscy ci, do których się zwracałam, musieli już być uprzedzeni przez niego; nikt mnie nie usłuchał.
 — W jaki sposób odbywaliście tę podróż?
 — Z początku ekstrapocztą, od Medjolanu w ogromnej landarze, jakby w domu ruchomym.
 — Jednakże czasami był zmuszony pozostawiać cię samą?
 — Tak, lecz wówczas zbliżał się do mnie i mówił: „zaśnij“, i zaraz usypiałam i nie budziłam się, aż po jego powrocie.
 Księżna pokręciła głową niedowierzająco.
 — Gdybyś była chciała uciec — rzekła księżna — byłoby ci się to z pewnością udało.
 — Mnie się zdaje, że nie... Może zresztą byłam oczarowana.
 — Jego zaklęciami miłosnemi i jego pieszczotami.
 — Bardzo rzadko mówił mi o swej miłości, je-