Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/634

jąc, iż zajęty jest kwiatami, wychylającymi pachnące kielichy z blaszanego pudełka.
 Jednakże zobaczywszy Gilberta zbliżającego się do stawu, zawołał żywo:
 — Nie pij tej wody młodzieńcze; zatruta jest liśćmi zgniłymi i jajkami żab, pływającemi na powierzchni.
 Weź lepiej kilka wiśni, ugaszą ci pragnienie, weź, proszę, bo widzę że nie jesteś wcale współbiesiadnikiem natrętnym.
 — To prawda, panie, natręctwo nie leży w mojem usposobieniu, dowiodłem tego obecnie w Wersalu.
 — A! więc to z Wersalu idziesz? — rzekł nieznajomy, przypatrując się Gilbertowi.
 — Tak, panie.
 — Bogate to miasto, trzeba być bardzo biednym lub bardzo dumnym, aby w niem umrzeć z głodu...
 — Jestem jednym i drugim.
 — Pokłóciłeś się z twoim panem? — zapytał starzec nieśmiało.
 — Ja nie mam pana nad sobą.
 — Otóż to, kochanku — rzekł nieznajomy, nakrywając głowę, — odpowiedź co się nazywa harda.
 — A jednak prawdziwa.
 — Nie, młodzieńcze, każdy z nas ma tu swego pana i ten, kto mówi: „nie mam pana“, niewłaściwie pojmuje wyraz „duma“.
 — Jakto?