Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/60

 — Chodź tu, Dżerid, chodź — powiedziała.
 Posłuszne zwierzę wyciągnęło łeb.
 Młoda kobieta jedną rączką pochwyciła za grzywę konia, a opierając się drugą o kabrjolet, wskoczyła na siodło z lekkością widma z ballady niemieckiej.
 Młodzieniec chciał rzucić się ku niej; lecz ruchem rozkazującym wstrzymała go na miejscu.
 — Słuchaj pan — rzekła — choć młody jesteś, a raczej właśnie dlatego żeś młody, nie obce ci być powinno poczucie ludzkości. Nie przeszkadzaj mi. Uciekam od ukochanego, bo przedewszystkiem jestem rzymianką i katoliczką.
 Gdybym z nim dłużej jeszcze przestawała, człowiek ten zgubiłby moją duszę. To ateusz, czarnoksiężnik, którego Bóg ostrzega głosem piorunów. Oby usłuchał przestrogi! Powiedz mu, coś słyszał odemnie i bądź błogosławiony za udzieloną mi pomoc. Żegnam!...
 Po tych słowach lekka jak mgła puściła galopem Dżerida.
 Widząc ją znikającą, młodzieniec wydał okrzyk zdziwienia.
 Ten to okrzyk obudził czujność podróżnego.