Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/566

powrócona do rzeczywistości, moja nieszczęśliwa suknia!
 Jan w czoło się uderzył.
 — A! to prawda — powiedział... Wyobraź sobie pan ohydny spisek!... Skradziono suknię, szwaczkę, wszystko, wszystko! Chon! moja dobra, Chon!
 I Dubarry zaczął szlochać.
 — Chon! jedź jeszcze do szwaczki — powiedziała hrabina.
 — Na co się to zdało, przecież wiem, że razem z suknią wyjechała z domu...
 — Nieszczęście — szeptała hrabina — co mi przyjdzie z fryzjera, kiedy nie mam sukni!
 Jakby w odpowiedzi, odezwał się dzwonek u bramy, zamkniętej obecnie przez odźwiernego.
 — Dzwonią — zawołała Dubarry.
 Chon pośpieszyła do okna.
 — Pudło przynieśli! — zawołała.
 — Pudło! — powtórzyła hrabina. — Czy je tu oddają?
 — Tak... Nie... Tak, tak, oddają odźwiernemu.
 — Biegnij, Janie, dowiedz się, na miłość Boga!
 Jan wypadł na dziedziniec, i wyrwał pudło z rąk odźwiernego.
 Chon patrzyła oknem, on zaś otworzył pudło, zagłębił w nie rękę i zaryczał z radości.
 Pudło zawierało prześliczną suknię z atłasu chińskiego, ubraną kwiatami i koronkami wartości niezmiernej.