Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1792

myślałeś tylko o jej nieszczęściu i całą winę zrzuciłeś na głowę winnego.
 — To prawda, mówisz bardzo logicznie. Widzisz, od jakiegoś czasu, jestem przeklęty, nic mi się nie wiedzie. O! bo i ja cierpiałem i cierpię strasznie. Jednak to nie powód, abym komuś sprawiał cierpienia. Czego żądasz?
 — Proszę pana o sposób naprawienia złego.
 — Czy kochasz tę kobietę?
 — Szalenie!...
 — Są różne rodzaje miłości. Jakąż jest twoja miłość?
 — Dawniej kochałem ją z zachwytem, teraz z rozpaczą. Umarłbym z bólu, gdyby źle się ze mną obeszła; umarłbym z radości, gdyby mi pozwoliła ucałować swe nogi.
 — Jest szlachcianką, ale jest biedną — mówił jakby do siebie Balsamo.
 — Tak.
 — Zdaje mi się, że brat jej nie jest takim zagorzałym arystokratą, jak inni. Jak sądzisz, coby odpowiedział, gdybyś mu oświadczył chęć zaślubienia jego siostry?
 — Zabiłby mnie bez namysłu — odrzekł zimno Gilbert. — Ja się jednak nie boję śmierci i jeśli pan radzisz mi to uczynić, uczynię!
 Balsamo zamyślił się.
 — Rozsądnym jesteś i doprawdy, gdyby nie ten haniebny postępek, mógłbym cię nazwać człowiekiem szlachetnym. Idź nie do pana Filipa, ale