Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1778

 Gilbert patrzył, jak dziki zwierz, jak zgłodniały drapieżny ptak.
 Uśmiech na bladych ustach w dziwnej był sprzeczności ze spojrzeniem.
 Był to orzeł i wilk zarazem.
 — Czego chcesz? — zawołał Rousseau.
 — Panie! umieram z głodu.
 Rousseau zadrżał, usłyszawszy to najstraszniejsze słowo z mowy ludzkiej.
 — W jaki sposób dostałeś się tutaj?... Drzwi były na klucz zamknięte.
 — Wiem, że pani Teresa kładzie zwykłe klucz pod słomiankę; słyszałem, jak wychodziła; o, ona mnie nie lubi; nie pozwoliłaby mi wejść do pana; czekałem też, aż wyjdzie, wyjąłem klucz i oto jestem.
 Rousseau uniósł się na fotelu.
 — Wysłuchaj mnie, panie — błagał Gilbert — przysięgam, zasługuję na to.
 — Słucham — odrzekł Rousseau, oniemiały prawie na widok tej postaci.
 — Zacznę od tego, iż jestem w takiej ostateczności, że pozostaje mi tylko: kraść, zabić się, lub jeszcze co gorszego. O! nie bój się, mistrzu, zdaje mi się, że nie będę potrzebował zabijać; umrę bez tego... Od tygodnia, to jest od chwili, gdy uciekłem z Trianon, tułam się w lasach, a żywię się dzikimi owocami i korzonkami.
 Co do kradzieży: kraść nie będę u pana, za-