Strona:PL Doyle - Z przygód Sherlocka Holmesa. T 2.pdf/63

 — Nie panie, pan się myli!
 — Panie Boże, a ja byłbym na to przysiągł. Miała pani na sobie popielatą suknię jedwabną, ozdobioną strusiemi piórami.
 — Ja nigdy takiego stroju nie miałam, odpowiedziała.
 — Tak? Prawdopodobnie więc się omyliłem, rzekł Holmes i usprawiedliwiwszy się pospieszył za idącym naprzód inspektorem.
 Wkrótce przybyliśmy do miejsca gdzie znaleziono zwłoki. Opodal znajdował się krzak, na którym wisiał surdut Strakera.
 — Dziś w nocy nie było wiatru, nieprawda? zapytał Holmes.
 — Nie, tylko deszcz bardzo padał.
 — Wiatr więc nie mógł zanieść surduta na krzaki, lecz musiał go ktoś tam położyć.
 — Tak jest, on był tam złożony.
 — To zaczyna być zajmującem. Widzę, że ziemia naokoło jest zdeptana. W każdym razie od wtorku rana było tu już wielu ludzi.
 — Nie, bo przynieśliśmy rogóżki i rogoże, na nich staliśmy.
 — Znakomicie.
 — W tym worku zaś mam jeden but Strakera, jeden Simpsona i podkowę z „Srebrnego promienia.“
 — A mój kochany inspektorze, jesteś nadzwyczajny!