Strona:PL Doyle - Tragedja Koroska.pdf/200

 „O mnie nigdy się nie martw, Sadie“.
 „Nie, ciociu, ja nie o cioci myślałam“.
 „Więc o kim?“
 „O panu Stephensie, cioteczko. Jaki on był dobry i jaki odważny! Jak dbał o każdą drobnostkę dla nas, starał się jeszcze ściągnąć kurtkę z biednych, związanych rąk, kiedy mordercy czyhali już na niego. On będzie od dzisiaj na zawsze moim świętym i moim bohaterem“.
 „Teraz już wolny jest od ziemskich zgryzot“ — odpowiedziała panna Adams z ową dziwną tępotą, którą lata wiodą ze sobą.
 „To i jabym już chciała być wolną“.
 „Nie wiem, w jaki sposób miałabyś mu przez to pomódz?“.
 „Przypuszczam, że czułby się mniej samotny“ — odpowiedziała Sadie z pochyloną ku ziemi twarzyczką.
 Wszyscy czworo jechali czas pewien w milczeniu, kiedy nagle pułkownik podniósł rękę do czoła ruchem najwyższego przerażenia:
 „Wielki Boże!“ — zawołał — „zupełnie tracę zmysły!“
 W nocy już mieli co do niego parokrotnie to samo wrażenie, ale jednak od wschodu słońca był całkiem normalny. Te też zasko-