Strona:PL Doyle - Tajemnica oblubienicy i inne nowele.pdf/233

aby szedł galopem. — Byłem ślepy jak kret, to muszę przyznać. Zawsze jednak lepiej, że człowiek przejrzy późno, jak nigdy.
 W mieście otwierały się z rzadka okna i ranne «ptaszki» wyglądały na świat zaspanemi oczyma, gdyśmy jechali przez ulicę Waterloo, a potem za rzeką, przez ulicę Bow. Holmesa znano na policyi doskonale, więc obaj policyanci, stojący przed drzwiami złożyli mu uprzejmy ukłon. Jeden z nich potrzymał konia, drugi wprowadził nas do środka.
 — Kto ma służbę? — zapytał Holmes.
 — Inspektor Bradstreet.
 — Aha. Dzień dobry panie Bradstreet, dzień dobry panu.
 Wysoki mężczyzna w czapce mundurowej szedł właśnie przez ganek, wyłożony kamiennemi płytami.
 — Czy nie mógłbym pomówić z panem słów paru, panie Bradstreet? — spytał Holmes.
 — Bardzo chętnie służę. Proszę do mego pokoju.
 Była to mała izdebka, urządzona po biurowemu, z ogromną księgą na stole i telefonem, wystającym ze ściany. Inspektor usiadł przy pulpicie.
 — Czem mogę panom służyć? — spytał.
 — Przyszedłem w sprawie tego żebraka, Beenego, no, wiesz pan przecież, człowieka, który