Strona:PL Doyle - Tajemnica oblubienicy i inne nowele.pdf/144

 — Nie mam roweru.
 Holmes wydostał suwerena.
 — Powiadam panu, że roweru nie mam. Dam panu parę koni. Te zawiozą pana do zamku.
 — Niech i tak będzie — zakończył Holmes — A teraz chciałbym co zjeść, później zaś pogadamy.
 Weszliśmy do kuchni i gospodarz pozostawił nas samych.
 Rzecz szczególna, jak prędko noga przestała Holmesa boleć! Od rana nie jedliśmy nic, więc ultra-skromna wieczerza bardzo nam smakowała. Holmes, spożywszy jadło, pogrążył się w myślach i chodził po kuchmi, przystając od czasu do czasu przed oknem. Okno to wychodziło na brudny dziedziniec. W kącie znajdowała się mała kuźnia, w której pracował jakiś zamorusany chłopak. Po drugiej stronie były stajnie. Noc zaczęła szybko zapadać.
 Nagle Holmes zerwał się z krzesła, na którem był usiadł i krzyknął głośno:
 — Teraz mam! Zdaje mi się, że mam!
 — Co? Co?
 — Tak, tak być musi! Przypominasz sobie, że widzieliśmy na błocie ślady krów?
 — Gdzie?
 — Wszędzie. Naprzód na bagnie, potem na ścieżce, a potem znowu w tem miejscu, gdzie zginął ten biedaczysko Heidegger.