Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/8

 — Teraz na pana kolej! — krzyknął Anglik głosem ochrypłym.
 — Nie, wpierw napełnij pan swoją szklankę.
 — Już!...
 — A więc „na cześć kuli armatniej, która urwała rękę Nelsona!...“
 W tej chwili dostałem szklanką porto w samą twarz, nazajutrz biliśmy się z Fairleyem. Zraniłem go w ramię.
 Kiedy wieczorem stanąłem przy małem okienku, Eugenja narwała liści laurowych, zrobiła wianek i włożyła na moją głowę nazywając swoim rycerzem.
 Mój pojedynek nie narażał mnie na żadne śledztwo sądowe, lecz nie wolno mi było mieszkać dłużej w Ashford.
 Jeżeli wuj Bernac miał rzeczywiście na tyle wpływu, aby nazwisko moje kazać wykreślić z listy wygnańców, jedyna przeszkoda, jaka zamykała kraj przedemną już nie istniała.
 W tej chwili marzenia moje przerwał patron statku szarpnięciem brutalnem.
 — He! przyjacielu! — krzyknął — trzeba przejść do łodzi.
 Odepchnąłem natręta i zrobiłem uwagę, że byliśmy jeszcze w znacznej odległości od brzegu.
 — Jak się wam podoba! — mruknął. — Siadajcie do lodzi, albo płyńcie aż do wybrzeża; co do mnie nie ruszę się z tego miejca.
 Napróżno przedstawiałem, że zapłacony jest za to, że mnie na ląd wysadzi.
 — Ah! tak, suto zapłacony! — drwił wilk morski.
 Następnie zwrócił się do jednego z majtków:
 — Jim, zwiń żagle, mój chłopcze.
 A kiedy pytałem, jakie ma zamiary:
 — „Vixen“ za godzinę wyrusza z powrotem — odpo-