Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/39

 — A teraz — ryknął Toussac — uciekajmy!
 I popędził za drzwi.
 Lesage, który podczas walki z psem, przyczołgał się pod drzwi, zerwał się na nogi po ucieczce Toussaca.
 — Ah! tak, Karolu, uciekajmy!... — krzyknął.
 Lecz staruszek, niezmieszany, zamknął drzwi i schował klucz do kieszeni.
 — Mój kochany — rzekł — jedyna rada jaką ci dać mogę, to jest zostań tu...
 Lesage spojrzał na niego z osłupieniem najpierw, potem z wyrazem nieokreślonego strachu.
 — No, Karolu, żartujesz, wszak prawda?
 — Ani myślę!...
 — Ależ za kilka minut będzie tu policja!...
 — Ma się rozumieć.
 — A więc uciekajmy!...
 — Nie, pozostaniemy tu, gdzie jesteśmy.
 — Zwarjowałeś chyba! Wreszcie zostań, jeżeli masz ochotę; co do mnie, odchodzę.
 Pobiegł do drzwi, lecz stary zastąpił mu drogę i zatrzymał ruchem rozkazującym.
 — Łucjanie, jesteś tylko głupcem oszukanym... Rozumiesz? nędznym głupcem, wystrychniętym na dudka!
 Lesage osłupiał. Naraz rozjaśniło mu się w mózgu.
 — Ty... ty, Karolu... szpiegiem?!... — wyjąkał.
 — Tak, ja.
 I stary roześmiał się cicho, takim śmiechem, od którego krew mi w żyłach zamarła.
 — Ty, który byłeś duszą naszego stowarzyszenia — zaczął Lesage — ty, prezes naszego tajnego komitetu, ty któryś nas wszystkich pociągnął! Oh! Karolu, złem jest to, co robisz!.. Słyszysz, nadchodzą, pozwól mi uciec! Błagam, pozwól uciec!...
 Stary pokiwał głową.