Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/171

 Przeczuwałem, co mnie spotka i drżałem z obawy.
 — Nic, wiem o tem. Lecz ja postanowiłem wynagrodzić cię, panie de Laval... W przyszłym tygodniu ożenisz się z jedną z dam honorowych cesarzowej.
 — Lecz, najjaśniejszy panie, wiesz, że to niepodobieństwo... — jąkałem.
 — Dlaczegoż to?... Panna z dobrego domu, ładna... Wreszcie postanowione, ślub odbędzie się od dziś za tydzień.
 — Niepodobieństwo, najjaśniejszy panie! — powtarzałem tracąc głowę.
 — Niepodobieństwo? Panie de Laval, nie znam tego słowa!
 — Najjaśniejszy panie, dałem słowo i nigdy go nie złamię.
 — Doprawdy? Zatem, panie de Laval, opuścisz moją służbę.
 Niestety! wszystkie marzenia o przyszłości, wszystkie złudzenia pierzchały!... Lecz co zrobić? Uledz? Nigdy!...
 Więcej przecierpiałem w tej chwili, niż w najboleśniejszych okolicznościach całego życia.
 — Najjaśniejszy panie — odparłem głosem przez łzy zdławionym — jeżeli trzeba przyjmę najtrudniejszą robotę, pójdę żebrać na drogach, lecz żoną moją będzie tylko panna de Choiseul!...
 Cesarzowa się podniosła. Zbliżyła się do drugiego okna, ciągle zasłoniętego firanką.
 — Panie de Laval — rzekła — zobacz-że przynajmniej tę, którą tak niegrzecznie odpychasz...
 Jednocześnie usunęła trochę materję i ujrzałem w zagłębieniu okna rysującą się postać wdzięczną, profil delikatny.
 — Pokaż się, kochane dziecko — przemówiła Józefina łagodnie.
 Młoda panna wyszła z ukrycia.