Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/158

 — Mów, rozkazuję!
 — Ależ ja... ja nic nie wiem, mój dobry panie!
 — Uprzedzam, że teraz narażasz twoją głowę.
 — A więc powiem panu, co widziałem!... Jakaś kobieta przyniosła mu list niedawno i odtąd jest jak warjat... Chodzi po pokoju, przewraca wszystko... i powtarza ciągle, że zabije kogoś... Będę okrutnie rad jak on sobie odejdzie.
 — No, panowie, do ataku! — rzekł generał Savary wyjmując szablę. — Zostawmy konie przede drzwiami: nie ma obawy, żeby Toussac z tego skorzystał, ponieważ niema którędy zemknąć. Pistolety nabite, wszak prawda!...
 — Tak, generale.
 Zapuściliśmy się na schody. Prawdziwa drabina!...
 Wspinając się, mało dwadzieścia razy nie skręciliśmy karku.
 Na pierwszem piętrze weszliśmy do pokoju, w którym było posłanie ze słomy z odciśniętą formą ludzką. Ktoś tu sypiał... może Toussac.
 — Gdzie jest to bydlę? — mruczał pod nosem Savary.
 — Zapewne wdrapał się wyżej — odezwał się Gérard. Wydostaliśmy się na drugie piętro i zaczęliśmy tam wybijać drzwi.
 — Poddaj się, Toussac! — krzyknął generał — i tak jesteś otoczony...
 — Nie należę do tych, którzy się poddają — wymówił grubym głosem olbrzym... Jednak, zgadzam się na układy... Mam jeden rachunek do uregulowania... dług do spłacenia... Dziś dopiero dowiedziałem się o nazwisku wierzyciela. Zostawcie mnie w spokoju do jutra, a przyrzekam, sam przyjdę do obozu cesarza i oddam się jako więzień.
 — Niepodobna na to pozwolić — odparł Savary.
 — Źle robicie... No, namyślcie się...
 — Niepodobna, mówię. Poddaj się, Toussac!...
 — Nigdy!...