Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/105

 — I że jesz prędzej, najjaśniejszy panie, niż którykolwiek francus — dodała osobistość o szerokiej i dobrej twarzy, rozmawiająca z marszałkiem Berthier.
 — Ach! ten mi nigdy nic nie daruje! Bo widzisz, panie de Laval, doktór gniewa się bardzo: nie może przebaczyć że raz mu powiedziałem, iż wolę umrzeć z mojej choroby, niż od jego lekartw. Jeżeli jem szybko, to wina moich zajęć. Ale, ale, Constant, czy to godzina obiadowa?
 — Czwarta godzina, najjaśniejszy panie.
 A więc podawaj prędzej.
 — Tak, najjaśniejszy panie, lecz pan Isabey czeka tam ze swemi lalkami.
 — Zatem wprowadź go zaraz.
 Isabey wszedł. Wydawał się zmęczony, jak po długiej podróży. Buty i ubranie pokryte miał kurzem. Pod pachą trzymał duży kosz pleciony.
 — Dwa dni czekam już na ciebie, Isabey — rzekł cesarz ostro.
 — Najjaśniejszy panie, kurjer wczoraj dopiero przybył; natychmiast udałem się w drogę...
 — Przywiozłeś modele?
 — Tak, najjaśniejszy panie.
 — Rozłóż je na stole.
 Nie mogłem wstrzymać się od śmiechu, kiedy Isabey, po utworzeniu koszyka, wyjął całą kolekcję lalek wysokich na stopę i wspaniale ubranych w aksamity, jedwabie gronostaje i koronki.
 Ale gdy były już wszystkie wyjęte, odgadłem, że cesarz ze swoją nemietnością szczegółów, chciał osądzić, jakie wrażenie zrobi dwór jego, skoro dygnitarze przywdzieją wspaniałe kostjumy, jakie im przeznaczył.
 — Co to jest? — zapytał, unosząc w górę lalkę ubraną w amazonkę amarantową, a na głowie w toczku z białemi piórami.