Strona:PL Doyle - Mistrz z Krocksley.pdf/74

silniejszy i okrutnie wali. Niech się tylko dobierze do tego młokosa, to poskacze on, jak na nitce.
 Szermierze spotkali się znowu. Obadwaj mieli twarze wilgotne. Monthomeri zaczął szybko nacierać i udało mu się uderzyć przeciwnika prosto w czoło. Zwolennicy Wilsona poruszyli się i klasnęli w dłonie, ale Wilson krzyknął w ich stronę z oburzeniem:
 — Milczeć! Do porządku!
 Monthomeri uniknął uderzenia, jako odwetu i zadał przeciwnikowi nowy cios lewą ręką. Wśród publiczności rozległy się znowu oklaski. Zgorszony sędzia wstał.
 — Gentlemani! — rzekł — proszę powstrzymać się od takich wybryków, dopóki trwa walka!
 — Poucz ich pan! Poucz! — warknął Mistrz.
 — Proszę nie rozmawiać, ale zająć się sobą! — rzucił stanowczo Steplton.
 Monthomeri znalazł odpowiedni moment i uderzył przeciwnika prosto w usta. Mistrz potoczył się do swego kąta, podobny do rozjuszonego niedźwiedzia. Starcie skończyło się dla niego niepochlebnie.
 — Kto stawia siedem na jeden? — zawołał restaurator Purwis, — ja przyjmę sześć na jeden.
 Nikt nie odpowiedział.