Strona:PL Doyle - Ezaw i Jakób.pdf/29

 Wielki minister drgnął nerwowo i zwlekał z odpowiedzią.
 — Zdaje mi się, że o tem nie może być mowy, — rzekł wreszcie.
 — Prócz tego możnaby kwestyę wytłómaczyć jeszcze w inny sposób, także dosyć prawdopodobny, mianowicie, że porwano dziecko, aby wymusić okup. Czy nie stawiono księciu panu podobnej propozycyi?
 — Nie, panie.
 — Jeszcze jedno pytanie ośmielę się zadać Waszej Książęcej Mości. Słyszałem, że książę pan pisał do syna w tym samym dniu, kiedy się zdarzył ten wypadek.
 — Nie, pisałem list dzień przedtem.
 — Oczywiście, ale właśnie owego dnia syn otrzymał ten list.
 — Tak jest.
 — Otóż czy było może w tym liście coś takiego, co mogłoby wytrącić go z równowagi, albo też nakłonić go do popełnienia tego czynu.
 — Nie, panie, z wszelką pewnością.
 — A czy książę pan sam oddał ten list na poczcie? — pytał dalej Holmes.
 Zanim książę mógł odpowiedzieć, sekretarz jego wtrącił się do rozmowy i zawołał z pewnem poruszeniem:
 — Jego Książęca Mość nie zwykł sam odnosić listów na pocztę. List ten został położony wraz z innymi na biurku w kancelaryi, a potem ja sam wrzuciłem wszystkie do skrzynki pocztowej.