Strona:PL Doyle - Dolina trwogi.pdf/217

 — Otrzymałem złą wiadomość, straszliwą wiadomość, Mr. Holmes, — rzekł.
 — Dostał pan telegram?
 — Dostałem list od kogoś, kto go otrzymał.
 — Lękałem się tego, — odrzekł Holmes.
 — Chodzi o biednego Douglasa. Mówiono mi, że nazywa się właściwie Edwards, ale będzie dla mnie zawsze Janem Douglasem z Benito canjonu. Mówiłem panu, że wyjechali razem z żoną przed trzema tygodniami do Południowej Afryki na „Palmirze“.
 — Właśnie.
 — Statek przybył do Cape Town ubiegłej nocy. Dziś rano otrzymałem od pani Douglas taki telegram:
 „Jack zginął w morzu w czasie burzy koło Świętej Heleny. Nikt nie wie, kiedy się to stało — Iry Douglas“.
 — Ha! A więc tak? — zdefiniował Holmes zamyślony. — No, nie wątpię, że było to dobrze przygotowane.
 — Pan sądzi, że to nie był przypadek?
 — Rzecz prosta!
 — Zamordowano go?
 — Napewno.
 — I ja tak myślę. Ci przeklęci „węglarze“, to djabelskie gniazdo zbrodniarzy...
 — Nie, nie, drogi panie — rzekł Holmes — Tu znać rękę mistrza. Nie ma tu ani strzelb z obciętemi lufami, ani ordynarnych sześciostrzałowych rewolwerów. Można poznać starego mistrza po jego robocie. Wiem, że to dzieło Mariartego. Nad wykonaniem zbrodni czuwał Londyn, nie Ameryka.
 — Ale z jakiego powodu?
 — Ponieważ dokonał jej człowiek, któremu się wszystko udaje — ktoś, którego stonowisko