Strona:PL Doyle - Dolina trwogi.pdf/211

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

— No i cóż? — zawołał wkońcu mistrz Mc Ginty. — Jest tutaj? Czy Birdy Edwards jest tutaj?
— Tak, — odpowiedział zwolna Mc Murdo. — Birdy Edwards jest tutaj. Jam jest Birdy Edwards!
Przez dziesięć sekund po tem krótkiem wyznaniu mogło się zdawać, że w pokoju niema nikogo, tak głęboką była cisza. Syczenie gotującego się na kominku kociołka raziło ucho nieprzyjemnie.
Siedem białych twarzy, zwróconych w górę ku stojącemu nad nimi mężczyźnie, znieruchomiało z przerażenia. Potem nagle prysnęły szyby, w okna ukazały się błyszczące lufy karabinów, a firanki zostały zerwane całkowicie.
Na ten widok mistrz Mc Ginty ryknął jak zraniony niedźwiedź i rzucił się do wpółotwartych drzwi. Spotkał się tu z wymierzonym ku niemu rewolwerem i surowem wejrzeniem niebieskich oczu kapitana Marwina z Węglowej i Żelaznej Policji, błyszczących pod hełmem. Mistrz cofnął się i padł na krzesło.
— Tak lepiej, panie radco — rzekł człowiek, którego znali pod nazwiskiem Mca Murdo. — A ty, Baldwin, jeśli nie puścisz rewolweru, nie będziesz potrzebował czekać na szubienicę. Wyjmij rękę, albo, na Boga... Tak, już dobrze. Dom otoczony jest przez czterdziestu ludzi, musicie zatem przyznać, że nie macie żadnych szans. Odbierz im broń, Marwinie!
Wobec grożących karabinów nie było mowy o oporze. Rozbrojono ich. Stali wokół stołu z tępem, baraniem wejrzeniem, zdumieni.
— Chciałbym powiedzieć wam kilka słów, zanim się rozłączymy — rzekł człowiek, który ich schwytał w potrzask. — Przypuszczam, że zobaczy-