Strona:PL Doyle - Dolina trwogi.pdf/135

 — Proszę bliżej, Mr. Mc Murdo, gdyż w tych okolicach nie można każdemu ufać, ani wierzyć w to, co mówi. Pójdź tu na chwilę za ladę!
 Był tam mały pokoik, zastawiony beczkami. Mc. Ginty zamknął ostrożnie drzwi, poczem usiadł na jednej z nich, gryząc cygaro i przyglądając się towarzyszowi swojemi niepokojącemi oczyma. Przez kilka minut siedział w zupełnem milczeniu.
 Mc. Murdo zniósł te oględziny z humorem, trzymając jedną rękę w kieszeni, drugą podkręcając brunatnego wąsa. Nagle Mc. Ginty przerwał milczenie i dobył rewolweru.
 — Przypatrz się tu, żartownisiu — rzekł. — Gdybym się przekonał, że bierzesz mnie na kawał, nie będę robił z tobą ceremonji.
 — To dziwne przywitanie — odpowiedział Mc. Murdo z godnością — jak na Mistrza Wolnomularzy w stosunku do nieznanego brata.
 — Trudno, musisz się z tem pogodzić — rzekł Mc. Ginty — i biada ci, jeśli mnie oszukujesz. Gdzie cię wtajemniczano?
 — W Loży 29, Chicago.
 — Kiedy?
 — 24-go lipca, 1872 r.
 — Kto mistrzem?
 — James H. Scott.
 — Kto jest kierownikiem okręgu?
 — Bartholome Wilson.
 — Hm! To się zgadza. Co tu robisz?
 — Pracuję, jak i pan, ale na mniejszą skalę.
 — Nie ociągasz się z odpowiedziami.
 — Tak, byłem zawsze bardzo wymowny.
 — A do czynów jesteś również skory?