Strona:PL Doyle - Dolina trwogi.pdf/125

 — I któż to jest, u djabła?
 — Jest przywódcą węglarzy.
 — Słyszałem już o nich. Wspomina się o węglarzach to tu, to tam, a zawsze szeptem. Czego się wszyscy tak boicie! Cóż to są... węglarze?
 Właściciel gospody zniżył głos instynktownie, jak każdy, kto mówił o straszliwym związku.
 — Węglarze — rzekł — to dawny Zakon Wolnomularzy.
 Młody człowiek drgnął.
 — Jakto, przecież i ja należę do Związku.
 — Pan! Gdybym wiedział, nie użyczyłbym panu gościny — nawet za cenę stu dolarów tygodniowo.
 — Ale wszak Zakon stworzony został celem wzajemnej pomocy i dla dobra bliźnich. Tak głosi reguła.
 — Może gdzie indziej. Nie tutaj!
 — A tutaj?
 — To związek morderców, nic więcej.
 Mc Murdo uśmiechnął się z powątpiewaniem.
 — Jakie pan ma dowody? — zapytał.
 — Dowody? Czyż pięćdziesiąt morderstw, to mało? Śmierć Milmana i Van Shorsta i rodziny Nicholsonów i starego Mr. Hyama i małego Billy Jamesa i innych. Oto dowody! Wie o tem każdy mężczyzna i każda kobieta w tej dolinie.
 — Posłuchaj mnie — pan! — rzekł z powagą Mc. Murdo. Albo pan cofnie te słowa, albo się pan wytłomaczy. Zrobi pan to zanim wyjdę z pokoju. Proszę się postawić w mojej sytuacji. Jestem obcym w tem mieście. Należę do stowarzyszenia, o którego niewinności jestem przekonany. Znanem jest ono w całych Stanach, jako stowarzyszenie zupełnie nie-