Strona:PL Doyle - Świat zaginiony T2.pdf/124

 — Prowadzi pan dziennik naszych przygód, panie Malone, i ma pan zamiar ogłosić go drukiem — zaczął uroczyście.
 — Jestem tutaj jedynie, jako przedstawiciel prasy — odparłem.
 — Otóż właśnie. Słyszał pan zapewne nierozsądne słowa lorda Roxtona, insynuujące... hm... niejako podobieństwo...
 — Owszem, słyszałem je.
 — Nie potrzebuję panu chyba wspominać, że wszelki rozgłos nadany tej uwadze — jakiekolwiek zbyteczne jej roztrząsanie w druku — byłoby niezmiernie obraźliwem dla mnie.
 — Będę się ściśle trzymał prawdy.
 — Lord Roxton pozwala sobie częstokroć na uwagi bardzo fantastyczne, przyczem gotów jest przypisywać najabsurdalniejszym przyczynom, hołd jaki oddają wyższym duchom najbardziej nawet nierozwinięte osobniki.
 Pan rozumie co chcę powiedzieć, prawda?
 — W zupełności pana rozumiem.
 — Polegam więc w tej sprawie na pańskiej dyskrecji. — Po chwili zaś dodał: „ten król małpoludzi miał jednak w sobie coś niepospolitego. Moim zdaniem wyróżnił się inteligencją i urodą. Nie uderzyło to pana?
 — Istotnie, był niepospolity — odparłem.
 Profesor, widocznie uspokojony, ułożył się znowu do snu.